Willem Einthoven

Willem Einthoven, nado en Semarang, (actual Indonesia), o 21 de maio de 1860 e finado en Leiden (Países Baixos) o 28 de setembro de 1927, foi un médico neerlandés.

Willem Einthoven

Biografía
Nacemento	21 de maio de 1860 Semarang, Indonesia
Morte	29 de setembro de 1927 (67 anos) Leiden, Países Baixos
Lugar de sepultura	Oegstgeest (pt)
Rector magnificus of Leiden University (en)
Datos persoais
Educación	Universidade de Utrecht
Director de tese	Franciscus Cornelis Donders
Actividade
Campo de traballo	Fisioloxía
Ocupación	inventor, fisiólogo, médico, profesor universitario
Empregador	Universidade de Leiden, Dutch ordinary professor (en) . Q65588656 (1886–1927)
Membro de	Royal Society (1926–) Real Academia de Artes e Ciencias dos Países Baixos Real Academia das Ciencias de Suecia Leopoldina Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos
Familia
Cónxuxe	Frédérique Jeanne Louise de Vogel
Premios
(2008)  Salón da Fama dos Inventores Nacionais (29 de abril de 1926)  Membro estranxeiro da Royal Society (1924)  Premio Nobel en Fisioloxía ou Medicina
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Эйнтховен Виллем) Obálky knih, Onze Hoogleeraren (en) , (p.19)

Traxectoria

Fillo dun médico militar, naceu na colonia holandesa de Xava, hoxe Indonesia. Trala morte do pai, a familia regresou ó seu país, onde Einthoven acabou obtendo a licenciatura en Medicina na Universidade de Utrecht.

Pronto foi nomeado profesor de fisioloxía e histoloxía na Universidade de Leiden, onde desenvolvería o seu labor investigador. Ós 26 anos de idade, era un científico de notable reputación, participaba en numerosos foros científicos internacionais e falaba varias linguas con extraordinario dominio.

En 1901, Einthoven publicou o seu primeiro artigo científico comunicando as súas experiencias co galvanómetro de corda e a súa utilidade para o rexistro dos potenciais cardíacos ("Un nouveau galvanométre. Arch Néerland Sci exactes naturelles, Serie 2, 6:625-633"). Cinco anos máis tarde, describía con detalle as aplicacións clínicas do electrocardiograma nun artigo titulado: "Le telecardiogramme (1906). Arch Int Physiol. 4:132-164". Este artigo sentou as bases para a extraordinaria avalancha informativa que se desenvolveu desde entón acerca desta imprescindible ferramenta na análise cardiolóxica.

Os seus traballos fixéronlle merecedor do Premio Nobel de Medicina en 1924.