Virxilio Fernández
Virxilio Fernández Cañedo, nado en Ourense en 1925 e finado na mesma cidade o 8 de setembro de 2011, foi un pintor galego.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1925  Ourense, España |
| Morte | 8 de setembro de 2011 (85/86 anos) Ourense, España |
| Actividade | |
| Ocupación | pintor |
| Membro de | |
  | |
Traxectoria
editarFormado inicialmente na Escola de Artes e Oficios de Ourense, baixo a dirección de Luis Xesta, en 1957 trasladouse a París para continuar os seus estudos na École Nationale Supérieure des Beaux Arts. Aínda que matriculado, preferiu aprender directamente da práctica, traballando como pintor de brocha gorda, experiencia que influíu notablemente no seu estilo artístico.[1] Integrouse no grupo "Sete artistas galegos" (Os Artistiñas), con Xaime Quessada, Xosé Luís de Dios, Manuel Buciños, Arturo Baltar, Acisclo Manzano e Xavier Pousa Carrera, colectivo apadriñado por Vicente Risco que buscaba renovar a escena artística galega. Expuxo por primeira vez en 1954 no Liceo ourensán. En 1957 ingresou na École Nationale Supérieure des Beaux Arts de París, para completar a súa formación. Estando en Francia coñeceu a Céleste Albaret[1]. En 1972 expuxo por primeira vez en Milán e a partir de 1975 deuse a coñecer en Alemaña. En 1981, realizou un gran mural sobre madeira para o aeroporto de Santiago de Compostela, consolidando a súa presenza no panorama artístico galego, e en 1991 realizou unha exposición antolóxica no Centro Cultural Caixavigo que o consagrou definitivamente en Galicia.
Obra
editarVirxilio é un debuxante minucioso e un paisaxista conciso. Tamén é autor de retablos, pintura a modo de baixorrelevo, que transmite un enorme lirismo. A obra de Virxilio caracterízase por unha estética que combina a simplicidade formal cunha paleta de cores vibrantes. Empregaba frecuentemente materiais como areas e po de mármore para engadir textura e relevo ás súas pinturas, creando un efecto matérico distintivo. Os seus temas recorrentes inclúen escenas da vida rural galega, como vendimias, mariñeiros e paisaxes, reflectindo unha visión persoal e lírica da súa terra natal.[2]
Tras o seu falecemento en 2011, a súa obra foi obxecto de diversas exposicións retrospectivas, como a organizada por Novacaixagalicia en 2012.[3]
Notas
editarVéxase tamén
editarBibliografía
editar- Pablos, Francisco (1981). Plástica galega. Vigo, Caixa de Aforros Municipal de Vigo.