Polinomios de Bernoulli
En matemáticas os polinomios de Bernoulli son definidos mediante unha función xeradora exponencial, tal como se expón a continuación:
![](http://up.wiki.x.io/wikipedia/commons/thumb/6/67/Bernoulli_polynomials.svg/220px-Bernoulli_polynomials.svg.png)
- .
Aparecen no estudo de moitas funcións especiais, en particular da función zeta de Riemann e da función zeta de Hurwitz. Os números de Bernoulli (normalmente expresados como e escritos aquí con minúscula para distinguilos dos polinomios) son os termos independentes dos polinomios correspondentes, .
A identidade expón unha forma pechada da suma dos n primeiros números enteiros positivos elevados a unha potencia k,
- .
Un conxunto similar de polinomios, baseado nunha función xeradora, é a familia de polinomios de Euler. Neste artigo mencionaremos propiedades e fórmulas para ambas as dúas familias.
Representacións
editarFuncións xeradoras exponenciais
editarA funcións xeradora para os polinomios de Bernoulli é
E para os polinomios de Euler é
Fórmula explícita
editarPara os polinomios de Bernoulli e mais Euler respectivamente, temos,
para , onde os son os números de Bernoulli, e os son os números de Euler.
Dedúcese logo que
e
- ((secuencia A122045 na OEIS), tendo en conta que hai quen usa outro criterio usando só os números de índice par, ver números de Euler).
Expresión de polinomios de menor grao
editarOs primeiros polinomios de Bernoulli son:
- .
Os primeiros polinomios de Euler son:
Propiedades dos polinomios de Bernoulli
editarDiferenzas
editarOs polinomios de Bernoulli e Euler obedecen a moitas relacións do cálculo sombra usado por Édouard Lucas, por exemplo.
Derivadas
editarTranslacións
editarSimetrías
editarOutras propiedades
editarEsta última igualdade, deducida da fórmula de Faulhaber, provén da igualdade: ou, máis sinxelamente, a serie telescópica
- .
Serie de Fourier
editarA serie de Fourier dos polinomios de Bernoulli tamén é unha serie de Dirichlet, dada polo desenvolvemento[1] :
- ,
válido só para cando e para cando .
Este é un caso especial da fórmula de Hurwitz.
Integrais e relacións coa función zeta de Riemann
editarDúas integrais definidas que relacionan os polinomios de Bernoulli e Euler cos números de Bernoulli e Euler son: [2]
Outra integral dános [3]
e casos particulares sen a variábel onde aparecen a función zeta de Riemann
- .
Notas
editar- ↑ Tsuneo Arakawa; Tomoyoshi Ibukiyama; Masanobu Kaneko (2014). Bernoulli Numbers and Zeta Functions. Springer. p. 61..
- ↑ Takashi Agoh; Karl Dilcher (2011). "Integrals of products of Bernoulli polynomials". Journal of Mathematical Analysis and Applications 381: 10–16. doi:10.1016/j.jmaa.2011.03.061.
- ↑ Elaissaoui, Lahoucine; Guennoun, Zine El Abidine (2017). "Evaluation of log-tangent integrals by series involving ζ(2n+1)". Integral Transforms and Special Functions 28 (6): 460–475. arXiv:1611.01274. doi:10.1080/10652469.2017.1312366.
Véxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Polinomios de Bernoulli |
Bibliografía
editar- Zwillinger, D. CRC Standard Mathematical Tables and Formulae, CRC Press, 2003. ISBN 1584882913.
- Milton Abramowitz and Irene A. Stegun, eds. Handbook of Mathematical Functions with Formulas, Graphs, and Mathematical Tables, (1972) Dover, New York. (Ver capítulo 23)
- Apostol, Tom M. (1976). Introduction to analytic number theory. Undergraduate Texts in Mathematics. New York-Heidelberg: Springer-Verlag. ISBN 978-0-387-90163-3. MR 0434929. Zbl 0335.10001. (Ver capítulo 12.11)
- Cvijović, Djurdje; Klinowski, Jacek (1995). "New formulae for the Bernoulli and Euler polynomials at rational arguments". Proceedings of the American Mathematical Society 123 (5): 1527–1535. JSTOR 2161144. doi:10.1090/S0002-9939-1995-1283544-0.
- Guillera, Jesus; Sondow, Jonathan (2008). "Double integrals and infinite products for some classical constants via analytic continuations of Lerch's transcendent". The Ramanujan Journal 16 (3): 247–270. arXiv:math.NT/0506319. doi:10.1007/s11139-007-9102-0. (Reviews relationship to the Hurwitz zeta function and Lerch transcendent.)
- Hugh L. Montgomery; Robert C. Vaughan (2007). Multiplicative number theory I. Classical theory. Cambridge tracts in advanced mathematics 97. Cambridge: Cambridge Univ. Press. pp. 495–519. ISBN 978-0-521-84903-6.