Nanni Moretti
Giovanni "Nanni" Moretti, nado en Brunico o 19 de agosto de 1953, é un director de cine, produtor e actor italiano. A súa obra caracterízase por unha visión en clave irónica e sarcástica de lugares comúns e da problemática actual do mundo xuvenil, trala que se dexerga unha crítica máis substancial da sociedade italiana e dos seus costumes.
Traxectoria
editarNado en Brunico, na provincia italiana de Bolzano, onde os seus pais estaban as vacacións. Pasa a súa infancia en Roma. Na adolescencia descobre as súas dúas grandes paixóns: o cine e mailo wáter-polo. En 1973 roda as súas dúas primeiras curtametraxes: La sconfitta (A derrota), na que conta en clave de humor a crise dun ex-militante dos movementos do 68, e Pâté de bourgeois (xogo de palabras entre paté de foie-gras e épater les bourgeois).
Dirixe, e convertese tamén no intérprete dos papeis masculinos que escribe. Xa nestas primeiras curtas se advirte a súa mestura de reflexións íntimas con interrogacións políticas.
En 1974 dirixe a mediametraxe Come parli frate?, parodia de I promessi sposi (Os noivos) de Alessandro Manzoni, na que interpreta o personaxe de Don Rodrigo.
En 1976 fai Io sono un autarchico (Son un autárquico), primeira longametraxe de Moretti, na que interpreta por vez primeira a personaxe de Michele Apicella (apelido da súa nai) que aparecerá noutras catro películas. En 1977 os irmáns Taviani ofrécenlle un papel na súa destacada Padre padrone. En 1978, dirixe Ecce bombo que conta a difícil relación dun estudante co seu contorno. Esta película foi a primeira que rodou con medios profesionais, conseguindo un inesperado éxito de público e económico, que fai á crítica reparar nel. Este filme foi presentado á sección oficial do festival de Cannes.
En 1981, a súa película Sogni d'oro obtén ex aequo o Gran Premio do Xurado (León de Prata) na Mostra de Venecia. En 1983, dirixe Bianca, onde interpreta a un profesor namorado de Laura Morante, unha das súas actrices fetiche. En 1986, atopámolo no papel de cura en La messa è finita, película coa que acadou o Gran Premio do Xurado (Oso de Prata) da Berlinale. En 1989 dirixe o filme Palombella rossa no que encarna a un militante comunista que padece amnesia.
Grazas á produtora Sacher Film que funda en 1986, produce as obras de novos cineastas coma Calopresti con La seconda volta e Luchetti con Il portaborse, películas nas que traballa como actor.
En 1994, obtén o Premio ao mellor director do Festival de Cannes pola súa película Caro diario (Querido diario), película constituída por tres episodios de carácter autobiográfico, enfocados con estilo documental, nos que Moretti se interpreta a si mesmo.
A partir deste momento acentuase a implicación política de Moretti, coincidindo co paso do magnate Silvio Berlusconi á política. Coordina e produce L'unico paese al mondo, película en nove episodios (do que dirixe ademais o derradeiro) que presenta unha visión pesimista das eventuais consecuencias da vitoria da coalición de centro-dereita encabezada por Berlusconi.
En 1998, con Aprile (Abril), fainos parte do seu xúbilo de ser pai así como da súa felicidade ante a vitoria electoral da coalición de centro-esquerda liderada por Romano Prodi.
No 2001 obtén a Palma de Ouro en Cannes por La stanza del figlio (A habitación do fillo), película que narra as consecuencias sobre unha familia da perda accidental do seu fillo adolescente.
No 2002 convertese nun dos portavoces da posición crítica contra os políticos tanto de centro-dereita (no poder) como de centro-esquerda (na oposición) e será un dos promotores dos movementos de protesta coñecidos como girotondi.
No 2003 presenta a curta Il grido d'angoscia dell'uccello predatore — Tagli d'aprile (O berro de angustia da ave depredadora — Recortes de abril), realizado a partir de fragmentos de Aprile.
No 2006 volve á longametraxe rodando Il caimano (O caimán), inspirado na figura de Silvio Berlusconi. O filme foi presentado en plena campaña electoral, días antes das eleccións que Berlusconi perdeu.
En febreiro de 2007 sepárase do socio Angelo Barbagallo con quen fundara a produtora Sacher Film.
Filmografía
editarDirector, actor e produtor
editarCurtametraxes
editar- La sconfitta (1973)
- Pâté de bourgeois (1973)
- L'unico paese al mondo (1994)
- Il giorno della prima di Close-Up (1996)
- The Last Customer (documental) (2002)
- Il grido d'angoscia dell'uccello predatore – Ritagli d'Aprile (2003)
- Diario di uno spettatore - Episodio de Chacun son cinéma (2007)
Mediametraxes
editarLongametraxes
editar- Io sono un autarchico (1976)
- Ecce Bombo (1978)
- Sogni d'oro (1981)
- Bianca (1983)
- La messa è finita (1985)
- Palombella rossa (1989)
- Caro diario (1994)
- Aprile (1998)
- O cuarto do fillo (2001)
- Il caimano (2006)
- Habemus Papam (2011)
- Mia madre (2015)
Actor e produtor
editar- Domani accadrà, dirixida por Daniele Luchetti (1988)
- Il portaborse, dirixida por Daniele Luchetti (1991)
- La seconda volta, dirixida por Mimmo Calopresti (1996)
Actor
editarAdemais de nas películas dirixidas e producidas por el, Nanni Moretti interpretou papeis nos seguintes filmes:
- Padre padrone, dirixida por Paolo e Vittorio Taviani (1977)
- Riso in bianco: Nanni Moretti atleta di se stesso (1984)
- Tre vite e una sola morte, dirixida por Raúl Ruiz (1996)
- Caos calmo, dirixida por Antonello Grimaldi (2008)
Produtor
editarNanni Moretti tamén produciu:
- Notte Italiana, dirixida por Carlo Mazzacurati (1977)
- Te lo leggo negli occhi, dirixida por Valia Santella (2004)
Premios
editar- 1981 : Gran premio do xurado (León de Prata) da Mostra de Venecia por Sogni d'oro (ex aequo)
- 1986 : Gran premio do xurado (Oso de Prata) da Berlinale por La messa è finita
- 1994 : Premio ao mellor director do Festival de Cannes por Caro diario
- 2001 : Palma de Ouro do Festival de Cannes por La stanza del figlio
- 2001 : Premio David di Donatello á mellor película por La stanza del figlio
- 2006 : Premio David di Donatello ao mellor director, produtor e mellor película por Il caimano