Wikipedia

Lionor de Anjou

raíña consorte de Sicilia
(Redirección desde «Lionor de Nápoles»)
Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Leonor de Sicilia.

Lionor de Anjou,[1] tamén coñecida como Lionor de Nápoles e Lionor de Sicilia, nada en agosto de 1289 en Nápoles, Reino de Nápoles (Regnum Siciliae citra farum),[2] e finada o 9 de agosto de 1341 en Nicolosi, preto de Catania, Reino de Trinacria (Regnum Siciliae ultra farum),[2] foi unha princesa do Reino de Nápoles (R. s. citra farum) que foi consorte do rei Frederico III de Sicilia (R. S. ultra farum).[3][4][5][6]

Modelo:BiografíaLionor de Anjou

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento1289 (Gregoriano) Editar o valor en Wikidata
Nápoles, Italia Editar o valor en Wikidata
Morte10 de agosto de 1341 (Gregoriano) Editar o valor en Wikidata (51/52 anos)
mosteiro de San Nicolao en Arena, Italia Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturaSan Francesco all'Immacolata Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónmonarca Editar o valor en Wikidata
Outro
TítuloConsorte de Sicilia (1303–1337)
Raíña Editar o valor en Wikidata
FamiliaCasa de Anjou-Sicilia Editar o valor en Wikidata
CónxuxeFrederico II de Sicilia (1302 (Gregoriano)–) Editar o valor en Wikidata
FillosCostanza de Sicilia, Pedro II de Sicilia, Manfredo de Atenas, Sabela de Sicilia, Guillerme II de Atenas, Xoán de Sicilia, Margarida de Sicilia Editar o valor en Wikidata
PaisCarlos II de Anjou Editar o valor en Wikidata  e María de Hungría Editar o valor en Wikidata
IrmánsLois de Nápoles
Pedro de Nápoles
Roberto I de Nápoles
Carlos Martel de Anjou
Ramón Berenguer de Andria
Xoán de Durazzo
Filipe I de Tarento
Branca de Anjou
Margarida de Anjou
María de Nápoles Editar o valor en Wikidata
WikiTree: Capet-582
Igrexa de San Francesco d'Assisi all'Immacolata, que mandou construír Lionor e onde está sepultada.

Orixes familiares

editar

Lionor era a décima filla do rei de Nápoles e rei titular de Sicilia, conde de Anjou e de Maine, conde da Provenza e de Forcalquier, príncipe de Tarento, rei de Albania, príncipe de Acaia e rei titular de Xerusalén, Carlos II de Anjou,[7] e de María de Hungría, filla terceira de Estevo V de Hungría e da súa esposa, a raíña Isabel a Cumana.[8][9]

Era tamén irmá, entre outros, de Roberto de Anjou, duque de Calabria, e do franciscano conventual San Lois da Tolosa.

Traxectoria

editar

Lionor casou en 1299, cando tiña uns dez anos de idade, co nobre siciliano Filipe de Toucy, futuro príncipe titular de Antioquía (título herdado da súa nai, Lucía de Antioquía), e futuro señor de Terza (herdado do seu pai Narjot de Toucy). O seu matrimonio foi anulado o 17 de xaneiro de 1300 por bula do papa Bonifacio VIII, pola pouca idade da noiva (ademais de que estaban emparentados e non pediran dispensa ao papa para casaren).[3]

No ano 1302, despois de que Carlos de Valois, comandante das tropas anxevinas do Reino de Nápoles (R. S. c. f.) intentara, sen éxito, conquistar polas armas a illa de Sicilia, o mesmo Carlos de Valois, e máis o pai de Lionor, o rei de Nápoles Carlos II, o Coxo, e o papa Bonifacio VIII, propuxeron ao rei de Sicilia Frederico III (R. S. u. f.), da Casa de Aragón, casar con Lionor.[10]

O pai de Lionor e o seu futuro novo esposo estiveron implicados na guerra polo predominio no Mediterráneo e, especialmente, en Sicilia e no Mezzogiorno italiano. O matrimonio foi parte dun esforzo diplomático para estabelecer relacións pacíficas entre aragoneses e anxevinos que levaría á paz de Caltabellotta (19 de agosto de 1302).

Esta paz dividiu o vello Reino de Sicilia nunha porción insular e outra peninsular. A illa, camada Reino de Trinacria (ou Regnum Siciliae ultra farum), pasou a Frederico, que xa a estaba gobernándoa, como dote de Lionor, até a morte do rei, despois da cal a illa debería pasar de novo aos Anjou,[10] e o sur da Península Itálica, chamado na época Reino de Sicilia (ou Regnum Siciliae citra farum) —coñecido pola historiografía moderna Reino de Nápoles— quedou en poder de Carlos II, que xa o estivera gobernando. Así, a paz era un recoñecemento formal dun incómodo statu quo.

Véxase tamén: Vésperas sicilianas.

En maio de 1303 celebrouse, en Messina, o matrimonio entre Lionor e Frederico III.[3]
Frederico era o fillo terceiro do rei de Aragón e de Valencia e conde de Barcelona e dos outros Condados cataláns, Pedro III o Grande e de Costanza II de Sicilia,[11] filla do rei de Sicilia Manfredo (fillo ilexítimo do emperador Frederico II Hohenstaufen).
Segundo os continuadores do Chronicon de Guillaume de Nangis, o matrimonio teríase celebrado en 1302,[3] pero segundo Genealogy celebrouse o 17 de maio de 1302).[5]

Frederico III asignou á súa consorte Lionor a chamada Camera Reginale. Esta Cámara real costituíu un verdadeiro e propio dote, adminisrado por un gobernador e a disposición da raíña, formada polos territorios das cidades de Paternò, Siracusa, Lentini, Avola, Mineo, Vizzini, Castiglione, Francavilla e a illa de Pantelleria. A Cámara real perdurou até 1537.[12]

En 1329, para agradecer á Virxe pasar sen perigo unha erupción do Etna, fixo construír en Catania unha grande igrexa dedicada a San Francisco.

No ano 1343, despois da morte do rei Frederico III, a raíña Lionor de Anjou trasladouse a Messina acompañada polo seu familiar, o cabaleiro Antonino Natoli,[13] ao que lle conferiu os seus feudos.[14] Ela retirouse nos territorios da súa Camera reginale, prefirindo sobre todo Belpasso, ao pé do Etna, onde incluso hoxe en día existe a Cisterna della Regina, que a tradición di que foi construída por orde dela.

Lionor faleceu o 9 de agosto de 1343 no convento de San Nicola l'Arena, cerca de Nicolosi (Catania). Posteriormente os seus restos foron levados a Catania onde repousan na igrexa de San Francisco, onde unha placa a recorda.

Descendencia

editar

Lionor e Frederico III tiveron nove fillos:[10][15][16][17]

Devanceiros de Lionor de Anjou

editar
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
16. Filipe II de Francia
 
 
 
 
 
 
 
8. Lois VIII de Francia
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
17. Isabel de Hainaut
 
 
 
 
 
 
 
4. Carlos I de Anjou
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
18. Afonso VIII de Castela
 
 
 
 
 
 
 
9. Branca de Castela
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
19. Lionor Plantagenet
 
 
 
 
 
 
 
2. Carlos II de Anjou
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
20. Afonso II da Provenza
 
 
 
 
 
 
 
10. Ramón Berenguer IV da Provenza
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
21. Xersenda II de Sabran
 
 
 
 
 
 
 
5. Beatriz da Provenza
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
22. Tomé I de Savoia
 
 
 
 
 
 
 
11. Beatriz de Savoia
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
23. Margarida de Xenebra
 
 
 
 
 
 
 
1. Lionor de Anjou
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
24. André II de Hungría
 
 
 
 
 
 
 
12. Bela IV de Hungría
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
25. Xertrude de Merania
 
 
 
 
 
 
 
6. Estevo V de Hungría
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
26. Teodoro I Láscaris
 
 
 
 
 
 
 
13. María Láskarina
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
27. Ana Conmena Anxelina
 
 
 
 
 
 
 
3. María de Hungría
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
28. Suthoi, Khan de Cumania
 
 
 
 
 
 
 
14. Xonás de Cumania
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
7. Isabel a Cumana
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Predecesor:
Branca de Anjou
 
Raíña consorte de Sicilia
17 de maio de 1302 - 25 de xuño de 1337 		Sucesor:
Isabel de Carintia

Notas

editar
  1. ↑ "Guía de nomes galegos". Real Academia Galega. Consultado o 2023-09-17. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Naquela época o Reino de Sicilia debido aos coflitos entre os axevinos (franceses) e os sicilianos partidarios dos aragoneses, estaba dividido en dous reinos, cuxos titulares autodenominábanse reis de Sicilia, polo que para distinguir ambos os reinos utilízanse na historiografía os termos "Reino de Nápoles" ou Regnum Siciliae citra farum, para o peninsular, e "Reino de Sicilia", "Reino de Trinacria" ou Regnum Siciliae ultra farum, para o insular. Véxase Reino de Sicilia.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Casas reais de Sicilia e de Nápoles en Medieval Lands (en inglés)
  4. ↑ Leonor de Anjou pedigree (en inglés)
  5. ↑ 5,0 5,1 Capetos - Genealogy (en inglés)
  6. ↑ Carlos III de Nápoles Arquivado 29 de setembro de 2007 en Wayback Machine. en genealogie mittelalter (en alemán)
  7. ↑ Carlos II de Anjou era fillo de Carlos I de Anjou, irmán do rei de Francia Lois IX (San Lois), e de Beatriz de Provenza, última filla do conde da Provenza, Ramón Berenguer IV e de Beatriz de Savoia.
  8. ↑ Cumanos en Medieval Lands (en inglés)
  9. ↑ Isabel era a filla dun khan dos Cumanos, do que non se coñece o nome, sucesor de Xonás de Cumania.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Reis de Sicilia en Medieval Lands (en inglés)
  11. ↑ Costanza II de Sicilia, ou Costanza de Hohenstaufen, aínda que chamada de Sicilia, non debe confundirse con Costanza de Hauteville, tamén chamada de Sicilia, bisavoa de Costanza de Hohenstaufen.
  12. ↑ Di Matteo, Salvo (2006): La storia della Sicilia. Dalla preistoria ai nostri giorni Arquivado 12 de setembro de 2019 en Wayback Machine.. Roma: Arbor. ISBN 978-88-8632-530-1, p. 241.
  13. ↑ Nobiliario della città di Messina, Giuseppe Galuppi, p. 133.
  14. ↑ Enciclopedia storico-nobiliare italiana: famiglie nobili e titolate viventi riconosciute dal Real governo d'Italia compresi: città, comunità, mense vescovili, abazie, parrocchie ed enti nobili e titolati riconosciuti. Volume 4, Marchese Vittorio Spreti, Forni, p. 788.
  15. ↑ Barcelona - Genealogy Arquivado 15 de outubro de 2017 en Wayback Machine. (en inglés)
  16. ↑ Frederico III de Sicilia Arquivado 29 de setembro de 2007 en Wayback Machine. en genealogie mittelalter (en alemán)
  17. ↑ Frederico III e Lionor Arquivado 16 de novembro de 2017 en Wayback Machine. en familyhistory (en inglés)

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar
  • Kiesewetter, Andreas (1993): "Eleonora d'Angiò, regina di Sicilia" en: Dizionario Biografico degli Italiani. Volume 42. Treccani.
  • Roman d’Amat, Jean-Charles (1970): "Éléonore d’Anjou" en: Dictionnaire de biographie française. Volume 12. París: Letouzey et Ané.

Outros artigos

editar
Traído desde «https://gl.wiki.x.io/w/index.php?title=Lionor_de_Anjou&oldid=6918706»