José Luis Sánchez Bravo
José Luis Sánchez-Bravo Solla nado en Vigo en 1954 e finado en Hoyo de Manzanares o 27 de setembro de 1975, foi un dos últimos membros de grupos armados antifranquistas aos que se lles aplicou a pena de morte, foi fusilado.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1954  Vigo, España |
| Morte | 27 de setembro de 1975 (20/21 anos) Hoyo de Manzanares, España |
| Causa da morte | ferida por arma de fogo |
| Actividade | |
| Ocupación | político |
| Partido político | Frente Revolucionario Antifascista y Patriota |
Traxectoria
editarResidente en Madrid, estudaba Física e militaba tamén na Oposición Sindical Obrera. Conñeceu nun restaurante de Cuatro Caminos, de maneira casual, ao soldador Ramón García Sanz. Detido, foi acusado de estar implicado no atentado que custou a vida ao tenente da Garda Civil Antonio Pose Rodríguez o 16 de agosto de 1975. En setembro de 1975 ditáronse once penas de morte. O Consello de ministros do venres 26 de setembro indultou seis das penas de morte e denegou o indulto doutras cinco, entre elas a de José Luis Sánchez-Bravo Solla. Houbo varias protestas de avogados no Colexio de Avogados de Barcelona e realizáronse xestións coa Santa Sé.
O 27 de setembro de 1975 foron executados José Luis Sánchez Bravo, José Humberto Baena Alonso e Ramón García Sanz, militantes do Frente Revolucionario Antifascista y Patriota (FRAP) e os militantes de ETA Jon Paredes Manot (Txiki) e Angel Otaegi. Foron as últimas execucións do réxime franquista, pouco antes da morte do dictador. Estas mortes levantaron unha onda de protestas e condenas contra o goberno de España dentro e fóra do país, tanto a nivel oficial como popular.[1]
En Hoyo de Manzanares os fusilamentos fixéronos tres pelotons compostos cada un por dez gardas civís ou policías, un sarxento e un tenente, todos voluntarios. Ás 9.10, os policías fusilaron a Ramón García Sanz. Aos 20 minutos, a José Luis Sánchez Bravo e pouco despois a Humberto Baena. Ás 10.05 todo rematara. Non puido asistir ningún familiar dos condenados, pese a ser "execución pública", segundo marcaba a lei.[2] Os cadáveres dos tres membros do FRAP foron enterrados a mesma mañá da súa execución en Hoyo de Manzanares. Os restos de Sánchez Bravo foron trasladados posteriormente a Murcia e os de Ramón García Sanz ao cemiterio civil de Madrid.[2] Os de José Humberto Baena foron trasladados a Vigo oito días despois, para evitar as manifestacións e a posibilidade de que houbese máis mortes.[3]
Reclamacións legais
editarA súa muller, Silvia Carretero, tiña 21 anos e estaba embarazada cando foi detida e torturada pola Garda Civil en Badaxoz pola súa militancia na Federación Universitaria Democrática Española (FUDE), a sección universitaria do Frente Revolucionario Antifascista y Patriota (FRAP).[4] Foi ingresada na cadea de Yeserías de Madrid sen xuízo, ata que, grazas a un informe médico e debido ao seu embarazo, quedou en liberdade provisional. Carretero refuxiouse en París, onde tivo unha filla. Non regresou a España ata 1976. Trinta e cinco anos despois, decidiu denunciar o caso de Sánchez Bravo e o seu para esixir que se declarase ilegal ao tribunal que condenou a morte ao seu home.[5] A demanda fora desestimada anteriormente.[6]
Notas
editar- ↑ Primer aniversario de las últimas penas de muerte ejecutadas en España, El País, 26/09/1976.
- ↑ 2,0 2,1 La familia de uno de los fusilados pide justicia Arquivado 03 de febreiro de 2021 en Wayback Machine., Reportaxe na Revista Interviú, no 30 aniversario
- ↑ "Ver relato completo en website do FRAP.". Arquivado dende o orixinal o 20 de xuño de 2012. Consultado o 20 de xuño de 2012.
- ↑ La viuda del último fusilado del franquismo pide justicia, Público, 03/05/2010.
- ↑ La viuda de Sánchez Bravo presenta una demanda en Argentina Arquivado 20 de novembro de 2011 en Wayback Machine., Gara, 03/05/2001.
- ↑ Deniegan la ayuda a la viuda de un condenado a muerte en 1975, El Mundo, 16/06/2009.