John Searle

John Rogers Searle, nado en Denver o 31 de xullo de 1932, é un filósofo norteamericano.

John Searle

(2015)
Nome orixinal	(en) John Rogers Searle
Biografía
Nacemento	31 de xullo de 1932 (92 anos) Denver, Estados Unidos de América
Relixión	Ateísmo
Educación	Christ Church College Universidade de Wisconsin-Madison Shorewood High School (en)
Director de tese	Peter Geach (pt)
Actividade
Campo de traballo	Filosofía da linguaxe e Filosofía da mente
Ocupación	filósofo, investigador da intelixencia artificial, profesor universitario, lingüista
Empregador	Universidade de California, Berkeley
Membro de	Academia Europea das Ciencias e Artes Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos
Movemento	Filosofía analítica
Influencias	Ludwig Wittgenstein
Obra
Obras destacables Sala chinesa
Premios
(2013)  Albertus-Magnus professorate (en) (2004)  Medalla Nacional de Humanidades (2000)  Prêmio Jean Nicod (pt) (2000)  Premio Internacional de Ensaio Jovellanos (1975)  Bolsa de estudos Guggenheim (1952)  bolsa Rhodes  Membro da Academia Estadounidense das Artes e as Ciencias
Sinatura
Descrito pola fonte	Obálky knih, Medvik >>>:Searle, John R., 1932-, Universidade de Colonia,
Sitio web	ist-socrates.berkeley.edu…

Traxectoria

Comezou a súa educación universitaria na Universidade de Wisconsin-Madison e posteriormente obtivo un diploma de graduación e un doutoramento en filosofía e ética na Universidade de Oxford. Comezou a ensinar en Berkeley en 1959, onde foi o primeiro profesor titular en participar no movemento estudantil a prol da liberdade de expresión na universidade. Searle recibiu no ano 2000 o Premio Jean Nicod, que é un premio concedido anualmente en París, para un filósofo líder na área de Filosofía da Mente ou filosoficamente orientado a ciencia cognitiva. Obtivo títulos honoris causa da Universidade de Adelphi (1993), da Universidade de Wisconsin (1994), Universidade de Turín (2000), Universidade de Bucarest (2000) e a Universidade da Suíza Italiana (2003).

Pensamento

Seguindo aos seus mestres Austin e Peter Strawson, sostén que os enunciados non son soamente verificativos; para el dicir é facer. O mero dicir forma parte do ámbito da acción humana. O exemplo da promesa é o máis claro.

Falar unha linguaxe é tomar parte nunha forma de conduta rexida por regras. Aprendelo é dominar esas regras. Estas poden ser regulativas dunha actividade preexistente ou constitutivas cando a actividade depende loxicamente delas.

A unidade básica ou mínima da comunicación xa non é o símbolo, a palabra ou a oración senón os actos da fala. Incluso nos enunciados de aparencia descritiva incorporan un facer: o acto de afirmar e informar. A un locutor en primeira persoa lle corresponde un interlocutor en segunda persoa, destinatario da mensaxe.

A razón non é un mero dispositivo mecánico, nin a conduta humana está determinada como efecto dalgunhas premisas. Existe unha creba entre os condicionantes da acción e a acción mesma.

Obras

• Speech Acts: An Essay in the Philosophy of Language (1969)
• Expression and Meaning: Studies in the Theory of Speech Acts (essay collection; 1979)
• Intentionality: An Essay in the Philosophy of Mind (1983)
• Minds, Brains and Science: The 1984 Reith Lectures (lecture collection; 1984)
• The Rediscovery of the Mind (1992)
• The Mystery of Consciousness (review collection; 1997)
• Mind, Language and Society: Philosophy in the Real World (summary of earlier work; 1998)
• Consciousness and Language (essay collection; 2002)
• Freedom and Neurobiology (lecture collection; 2004)