Disección

A disección (do latín dissecare, 'cortar en partes') é unha práctica médica ou veterinaria que consiste na disección dun ser vivo ou morto para estudar a súa anatomía, as transformacións debidas a unha enfermidade ou particularmente na medicina forense, o exacto causa da morte. Cando se trata dun morto, chámase autopsia, unha investigación que inclúe, segundo sexa necesario, xunto coa disección, tamén a observación minuciosa de trazos externos e análise bioquímica de tecidos e líquidos corporais.

Terminoloxía

O termo aplícase nos eidos das Ciencias da Saúde como medicina e veterinaria e da bioloxía (zooloxía), mais tamén en física (mecánica, disección de mecanismos, enxeñería inversa), lingüística (disección dun texto, morfosintáctica ou deconstrución ou literaria), informática, electrónica e electrotecnia (disección de imaxe).

Etimoloxía

A palabra deriva do latín dissectio, derivado á súa vez do participio pasado do verbo dissecare, cortado en partes.

Ferramentas de disección

Historia

Mondino dei Liuzzi, Anatomía, 1541

Na tradición católica, tocar o corpo humano, baixo a influencia de Paulo de Tarso, consideraba un "templo do Espírito Santo" diseccionalo, mesmo que fose por razóns médicas, adoitaba considerarse tabú aínda que non estaba completamente prohibido. A igrexa, por exemplo, en 1533 ordenou a disección das irmás siamesas Xoana e Melchiora Ballestero na Hispaniola para saber se compartían ou non a mesma alma. Encontrar dous corazóns concluíu con que tiñan dúas almas, segundo a teoría do filósofo grego Empédocles, que defendía que a alma estaba no corazón.

O médico brabantista renacentista André Vesalio no século XVI foi un dos primeiros médicos modernos en defender a disección de cadáveres humanos como única fonte de coñecemento e ensinanza anatómica e descubrir o sistema circulatorio.

Véxase tamén

• Biopsia
• Autopsia