Christian Otto Mohr
Christian Otto Mohr, nado en Wesselburen o 8 de outubro de 1835 e finado en Dresde o 2 de outubro de 1918, foi un enxeñeiro civil alemán, un dos máis celebrados do século XIX.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 8 de outubro de 1835 Wesselburen (Confederación Xermánica) |
| Morte | 2 de outubro de 1918 (82 anos) Dresden, Alemaña |
| Lugar de sepultura | Johannisfriedhof (pt)  |
| Educación | Universidade de Hanover (pt) |
| Director de tese | Moritz Rühlmann |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Engineer's degree (en) |
| Ocupación | enxeñeiro civil, profesor universitario, enxeñeiro, matemático |
| Empregador | Universität Stuttgart Technische Universität Dresden |
| Membro de | |
| Profesores | Moritz Rühlmann |
| Alumnos | August Föppl (pt) e Carl von Bach |
| Familia | |
| Fillos | Ernst Mohr |
| Premios | |
 | |
Traxectoria
editarMohr pertenceu a unha familia terratenente de Wesselburen na rexión de Holstein e estudou na Escola Politécnica de Hannover. A comezos de 1855, durante os primeiros anos da súa vida laboral estivo traballando no deseño de vías de ferrocarril para as vías dos estados de Hannover e Oldenburg na actual Baixa Saxonia, deseñando algunhas pontes famosas e creando algún dos primeiros armados de aceiro.
Aínda nos seus primeiros anos construíndo vías de tren, Mohr sentíase moi interesado polas teorías de mecánica e a resistencia de materiais e no 1867, fíxose mestre de mecánica no Politécnico de Stuttgart e no 1873 no Politécnico de Dresde. Mohr tiña un estilo directo e sinxelo que era moi popular entre os seus estudantes. Retirouse en 1900.
Logros científicos
editarEn 1874, formalizou, a até entón só intuitiva, idea dunha estrutura estaticamente indeterminada (hiperestática).
Mohr foi un entusiasta das ferramentas gráficas e desenvolveu un método para representar de xeito visual as tensións en tres dimensións, previamente proposto por Carl Culmann. En 1882 desenvolveu o método gráfico en dúas dimensións para a análise do tensor de tensións, coñecido coma círculo de Mohr e o usou para propor a nova teoría de resistencia de materiais, baseada no esforzo cortante. Tamén desenvolveu o diagrama Williot-Mohr para o desprazamento de armaduras e a teoría de Maxwell-Mohr para a análise de estruturas estaticamente indeterminadas.