Camillo Golgi

Bartolomeo Camillo Emilio Golgi, nado en Corteno Golgi (Italia) o 7 de xullo de 1843 e finado en Pavia o 21 de xaneiro de 1926, foi un médico e citólogo italiano.

Camillo Golgi

Biografía
Nacemento	7 de xullo de 1843 Corteno Golgi (Imperio Austríaco)
Morte	21 de xaneiro de 1926 (82 anos) Pavia (Reino de Italia)
Lugar de sepultura	monumental cemetery of Pavia (en)
Senador do Reino de Italia
14 de xuño de 1900 – 21 de xaneiro de 1926 (morte da persoa)
Reitor
Datos persoais
Educación	Universidade de Pavia - medicina (1860–1865) Ugo Foscolo - Pavia (en)
Actividade
Campo de traballo	Malaria, medicina, histoloxía, anatomía, patoloxía e ciencia
Ocupación	biólogo celular, anatomista, político, biólogo, científico, patólogo, neurólogo, catedrático, médico, profesor universitario
Empregador	Universidade de Pavia (1876–1918) Universidade de Siena (1876–)
Membro de	Accademia delle Scienze di Torino (1881–) Real Academia de Artes e Ciencias dos Países Baixos Academia Prusiana das Ciencias Accademia Nazionale delle Scienze detta dei XL Academia Nacional de Medicina (França) (pt) Royal Academy of Medicine of Belgium (en) Academia de Ciencias de Rusia Academia das Ciencias de San Petersburgo Real Academia das Ciencias de Suecia Academia de Ciencias de Gotinga Academia de Ciencias da URSS Leopoldina
Profesores	Cesare Lombroso
Alumnos	Casimiro Mondino (pt)
Familia
Cónxuxe	Lina Aletti
Premios
(1923)  doutor honoris causa pola Universidade de París (1906)  Premio Nobel en Fisioloxía ou Medicina  Orde do Mérito das Ciencias e as Artes
Descrito pola fonte	Biblioteca dixital BEIC Obálky knih, Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

O hipocampo do cerebro, por Camillo Golgi.

Traxectoria

Fillo dun funcionario do departamento médico, estudou medicina na Universidade de Pavia, onde se graduou en 1865. Traballou algún tempo na clínica psiquiátrica do criminólogo Cesar Lombroso, pero pronto se interesou pola histoloxía. En 1872 comezou a traballar no pavillón de incurábeis dun hospital de Abbiategrasso. Exerceu como profesor de anatomía nas Universidades de Turín e Siena e como catedrático de histoloxía na de Pavia, da que chegou a ser decano da Facultade de Medicina e reitor.

A pesar dos escasos medios con que contaba, logrou importantes resultados cos seus experimentos, entre os que destaca o método da tintura mediante nitrato de prata, que supuxo unha revolución no estudo en laboratorio dos tecidos nerviosos. Empregando este método, identificou unha clase de célula nerviosa dotada dunhas extensións (ou dendritas) mediante as cales se conectan entre si outras células nerviosas. Este descubrimento permitiu a Wilhelm von Waldeyer-Haltz formular a hipótese de que as células nerviosas son as unidades estruturais básicas do sistema nervioso, hipótese que máis tarde demostraría Santiago Ramón y Cajal, quen desenvolveu a teoría neuronal.

En 1876, tralo seu regreso á Universidade de Pavia, continuou o exame das células nerviosas, e obtivo probas da existencia dunha rede irregular de fibriñas, cavidades e gránulos, que na súa honra pasaron a denominarse aparato de Golgi e que desempeña un papel esencial en operacións celulares como a construción da membrana, o almacenamento de lípidos e proteínas ou o transporte de partículas ó longo da membrana plasmática.

Entre 1885 e 1893 dedicou as súas investigacións ó estudo do paludismo, e chegou a resultados tan importantes como a distinción entre o paludismo terciano e cuartano, en canto patoloxías provocadas por dúas especies diferentes dun mesmo protozoo parasito denominado Plasmodium, así como a identificación do acceso febril como orixinado pola liberación por parte do devandito organismo de esporas no fluxo sanguíneo.

En 1906 Golgi recibiu o Premio Nobel de Medicina conxuntamente con Santiago Ramón y Cajal (1852-1934) polos seus estudos sobre a estrutura do sistema nervioso.

Morreu en Pavia, Italia, en xaneiro de 1926.