Andrés Solla García
escritor español
Andrés María Solla García, nado en Ceraxe (Cerdedo-Cotobade) o 30 de novembro de 1810 e finado o 28 de setembro de 1889, foi un frade dominicano galego, amais de escritor en lingua castelá.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 30 de novembro de 1810  Cerdedo-Cotobade, España |
| Morte | 28 de setembro de 1889 (78 anos) |
| Actividade | |
| Ocupación | escritor |
| Orde relixiosa | Orde dos Predicadores |
 | |
Traxectoria
editarEn 1828 ingresou no convento dominicano de Lugo. Despois marchou a Valladolid a estudar Literatura, e foi ordenado sacerdote en Madrid. En 1870 converteuse no primeiro prior do convento do Carme de Padrón, trala chegada dos dominicos ao edificio anos despois de que quedara baleiro trala desamortización de Mendizábal. Contribuíu á restauración do convento de Santo Estevo de Salamanca. No Concilio Vaticano I foi nomeado teólogo consultor.
Obra
editar- Vida y novena del glorioso apóstol San Andrés (1862).
- Importancia de la devoción del Santísimo Rosario y modo de rezarlo bien y con fruto (1865).
- De Stato Religioso ac de necesaria Ordinum Religiosorum regiminis untate, Theses Selectae (1869).
- Resumen histórico del Santuario de Nuestra Señora de la Vega, Patrona de Salamanca y su tierra (1885).
- Novena al glorioso mártir San Mamed.
- Reseña histórica de la fundación de este Convento de Carmelo de Padrón y cómo pasó la Orden de Santo Domingo.